…Τα νεανικά μας χρόνια…τα πρώτα χτυποκάρδια μας…τους πρώτους πλατωνικούς μας έρωτες…ερωτευτήκαμε ..τον έρωτα…κλάψαμε …πονέσαμε….ονειρευτήκαμε.. και όλα αυτά παρέα με τα τραγούδια του!
Πόσες φορές σε αυτή την πρώτη αθώα νιότη μας δεν μας συντρόφευσε μέσα από τα τραγούδια του, τις ταινίες του, τις θεατρικές παραστάσεις!!! Θεατρικές παραστάσεις – Θεέ μου τι ατελείωτες ουρές έξω από το θέατρο, ώρες αναμονής και ορθοστασίας για να μπούμε μέσα!!!
Και η αδυναμία του μπαμπά που την εκμεταλλευόμασταν εξαργυρώνονταςκάποια οικογενειακή υποχρέωσή μας με συμφωνίες τύπου « αν με πας στον Βοσκόπουλο….»
Και εκείνος ποτέ δεν χαλούσε χατήρι!!!
Τι υπέροχα χρόνια!!! Πώς περνούν τα χρόνια!!!
Και περάσαν τα χρόνια και απομυθοποιήσαμε τους μύθους μας πατώντας γερά στη γη… χτίσαμε τις ζωές μας, τις οικογένειές μας, ζώντας στην πραγματικότηταμε τα θετικά της και τα αρνητικά της, μέσα από τις ζωές των παιδιών μας πλέον…προτεραιότητα και ουσία της καθημερινότητάς μας!!!
Και έρχονται κάποια τέτοια θλιβερά γεγονότα να μας φέρουν θύμησες από το παρελθόν…
Καλό ταξίδι λοιπόν στον ανεπανάληπτο που θα μείνει στις καρδιές μας!!!
ΜΑΡΙΑ ΜΠΕΝΕΚΟΥ
Φωτο: ΑΠΕ ΜΠΕ
