Δεν υπάρχουν λόγια…
Τόσα νιάτα αδικοχαμένα…
«Παιδί μου πάρε με όταν φτάσεις…»
«Μητέρα κοιμήσου, μην ανησυχείς, θ’ αργήσω…
Η μάνα ποτέ δεν κοιμάται…
Πάντα περιμένει να φτάσει…
Κι αν αργήσει…
Χίλιες σκέψεις κι εφιάλτες τη σκέψη της στριφογυρίζουν…
Και όταν έρθει…χαμογελά και σκέφτεται…
«Δόξα τω Θεώ… όλα καλά… ανησυχώ υπερβολικά….»
Μα την επόμενη φορά…
Παιδί μου, μη μου θυμώσεις ξανά
την επόμενη φορά που θα σου πω…
«πάρε με όταν φτάσεις»
Γιατί αυτά τα παιδιά δεν έφτασαν ποτέ…
Και η αγκαλιά της Μάνας άδειασε για πάντα….
