Δρ Θεοδώρα Παπαδοπούλου Χαμουζά
Διδάκτωρ Ψυχολογίας-Νευρογλωσσολόγος
Οι άνθρωποι σε όλες τις μεριές της γης αναγκάστηκαν μέσα σε ελάχιστο χρόνο και μέσα σε ένα καθεστώς τρόμου και πανικού να ισορροπήσουν σε μια νέα πραγματικότητα. Η καθημερινότητα άλλαξε ξαφνικά και οι απολαύσεις ελαχιστοποιήθηκαν. Η επαγγελματική ανασφάλεια και ο απότομος εγκλεισμός προκάλεσαν συναισθήματα έντασης και θυμού που διοχετεύτηκαν μέσα στην οικογένεια. Ξαφνικά τα απλά απέκτησαν ιδιαίτερο νόημα και διαπιστώσαμε ότι η ανηδονία που μας καταδίωκε ήταν αποτέλεσμα της ανικανότητας μας να συνειδητοποιήσουμε πόσο επαρκείς τελικά είμασταν.
Ακόμα και ο εκκλησιασμός την Μεγάλη Εβδομάδα που τα τελευταία χρόνια είχε πάρει για πολλούς ένα ρόλο καθαρά εθιμοτυπικό, ανέκτησε το πραγματικό του νόημα. Θα λέγαμε ότι καταλάβαμε την αξία όλων αυτών που στερηθήκαμε λόγω της πανδημίας. Ένα τρυφερό άγγιγμα, μια εμπεριεκτική συζήτηση με φίλους και συγγενείς βρήκαν την θέση τους όταν χάθηκαν έστω και για λίγο. Διαπιστώσαμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε παντοδύναμοι και αυτό προκάλεσε ένα γενικότερο πένθος.
Οι μεγαλύτερες αλλαγές έγιναν μέσα στην οικογένεια. Οι σχέσεις των συντρόφων δοκιμάστηκαν και αξιολογήθηκαν και η ανάγκη της συναισθηματικής στήριξης υπογράμμισε τα όποια προβλήματα είχε η σχέση. Κάποιοι γονείς διαπίστωσαν ότι η επικοινωνία με τα παιδιά τους έχει χαθεί μιας και αυτά προτίμησαν τον εικονικό κόσμο των ηλεκτρονικών υπολογιστών από τον πραγματικό κόσμο που στερείται ουσιαστικής επαφής.
Ο κορωνοιός δημιούργησε μια ισχυρή σεισμική δόνηση. Μεγάλωσε τα ρήγματα αλλά ενέτεινε και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού του τρόπου σκέψης και λειτουργίας όλων μας. Τίποτα δεν θεωρείτε πια δεδομένο και η ευαλωτότητα μας, μας επιτάσσει τη δημιουργία μιας ουσιαστικής και ποιοτικής σχέσης με τον Άλλο. Τίποτα δεν πρέπει να αναβάλλουμε και ίσως ήρθε η στιγμή που πρέπει να νοιώσουμε τυχεροί για όλες αυτές τις μικρές καθημερινές απολαύσεις που είμαστε σε θέση να χαρούμε.
Αποδείξαμε ότι στις δύσκολες ώρες ο Έλληνας κατάφερε να σκεφτεί όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τον Άλλο. Αντέξαμε τη στέρηση οραματιζόμενοι ένα ασφαλές μέλλον. Με αυτό τον γνώμονα πρέπει να πορευτούμε και στη συνέχεια. Η μεγαλύτερη απώλεια είναι να περάσει αυτή η δύσκολη περίοδος και να μην έχουμε καταφέρει να μετακινηθούμε ψυχικά από τη στρεβλή θέση στην οποία είμασταν. Αυτή της εθνικής μιζέριας, της μανιακής παντοδυναμίας και της υπερεκτίμησης της ικανότητας να ζούμε με το βλέμμα στραμμένο μόνο στον εαυτό μας. Η όποια επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση θα είναι καταστροφική για όλους.
Η ζωή πηγαίνει μόνο μπροστά. Αρκεί να μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες μας, να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με την οικογένεια και τους αγαπημένους μας και να δημιουργήσουμε τις βάσεις για μια ψυχική πληρότητα στη ζωή μας.
