Φωτο:ΑΠΕ-ΜΠΕ
Ο Πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης στο πρόσφατο διάγγελμά του αναφέρθηκε στους αόρατους ήρωες της καθημερινότητας, πού ήταν πάντα δίπλα μας αλλά πολλοί από εμάς δεν τους ”βλέπαμε”. Μίλησε για το ιατρικό προσωπικό, τους υπαλλήλους των σούπερ-μάρκετ, τους συνανθρώπους μας που εργάζονται ως μεταφορείς, τους δημοτικούς υπαλλήλους στον τομέα της καθαριότητας. Όχι, δεν ξέχασα τους ένστολους στους οποίους σαφώς αναφέρθηκε ο Πρωθυπουργός. Σε αυτούς θα αφιερώσω αυτό το σύντομο άρθρο γνώμης, διότι για πολλούς δεν ήταν απλά αόρατοι αλλά αποτελούσαν για πολλά χρόνια τον ιδεολογικό εχθρό.
Στο πρόσωπο του Αστυνομικού και γενικότερα του ένστολου ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, υπό τη σκέπη πολιτικών ιδεοληψιών, έβλεπε και δυστυχώς βλέπει ακόμα και σήμερα την καταπίεση της εξουσίας. Έπρεπε να έρθει η ”Αριστερά” στην εξουσία ούτως ώστε να γίνει αντιληπτή, από ένα μέρος της, η ύψιστη σημασία του έργου των σωμάτων ασφαλείας για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Τα νέα αυτά παιδιά ποτέ δεν πληρώθηκαν και ποτέ δεν θα ανταμειφθούν για τις υπηρεσίες τους. Ήταν οι πρώτοι που μπήκαν στη μάχη του προσφυγικού / μεταναστευτικού στον Έβρο και το Αιγαίο. Μέσα σε αντίξοες καιρικές συνθήκες και όχι πάντα με τον κατάλληλο εξοπλισμό αντιμετώπισαν με σθένος και αυταπάρνηση την έφοδο που επιχείρησε η Τουρκία σε ξηρά και θάλασσα. Το καθήκον δεν υποτάχθηκε ούτε στην απειλή του covid19. Εκτελούν τα καθήκοντά τους με επαγγελματισμό γνωρίζοντας πως όταν θα γυρίσουν σπίτι δεν θα αγκαλιάσουν τους αγαπημένους τους για να τους προστατεύσουν από τυχόν μετάδοση του ιού. Κάποιοι θα αντικρίσουν τα παιδιά, την/τον σύζυγο και τους γονείς τους μετά από μέρες, εβδομάδες ή και μήνες. Έχοντας τις δικές τους έννοιες και προβλήματα επιτηρούν με σεβασμό προς τον Πολίτη την τήρηση των περιοριστικών μέτρων στους δρόμους των πόλεών μας. Όταν κληθούν να βοηθήσουν δεν θα σκεφτούν αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, άρρωστος ή υγιής. Θα υποστηρίξει κάποιος ότι είναι επαγγελματίες και είναι υποχρεωμένοι να πράττουν τα δέοντα. Όχι δεν είναι θέμα υποχρέωσης αλλά Χρέους, μιας έννοιας που δεν συνδέεται με καμία πολιτική ιδεολογία αλλά πηγάζει από το Ήθος.
Όσοι λοιπόν είχαν την κοινωνική και πολιτική ανωριμότητα να αντιληφθούν ότι τα Σώματα Ασφαλείας και ειδικά η Αστυνομία δεν υφίσταται για να καταπιέζει τους πολίτες αλλά για να διαφυλάττει τη συλλογική ευημερία, σε μία σύγχρονη Δημοκρατία, ας ελπίσουμε ότι πλέον θα δουν την αλήθεια που πάντα ήταν μπροστά τους αλλά δεν την έβλεπαν. Φυσικά, όπως σε όλους τους κλάδους υπάρχουν και αυτοί που παραβαίνουν τα όρια και τους κανόνες. Μετά από σχεδόν 50 έτη μεταπολιτευτικού πολιτικού βίου ας μάθουμε επιτέλους να ξεχωρίζουμε την ατομική από τη συλλογική ευθύνη.
Ας μην τους ξεχάσουμε μετά την κρίση. Η μεγαλύτερη και πιο σημαντική ανταμοιβή τους είναι ο Σεβασμός.
Μαρία Μπενέκου
