Φωτο:AΜΠΕ
Την 25 Απριλίου 2020 πραγματοποιήθηκε μία πρωτότυπη και ιδιαίτερου συμβολισμού συναυλία της Άλκιστις Πρωτοψάλτη, υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων. Όταν ακούς την μελωδική φωνή της Άλκιστις να τραγουδά τα υπέροχα τραγούδια της, τα πρώτα συναισθήματα είναι η χαρά και η αισιοδοξία. Έτσι ένιωσα κι εγώ. Ήταν μία ξεχωριστή πρωτοβουλία η οποία ομολογουμένως χρωμάτισε την ”γκρίζα” πόλη. Διαβάζοντας όμως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ορισμένα μηνύματα πολιτών που για διάφορους λόγους αντιτάχθηκαν στον τρόπο διεξαγωγής αλλά και την ουσία της εν λόγω δραστηριότητας, αποφάσισα να συντάξω αυτό το άρθρο γνώμης, με σκοπό να “αναλύσω” και τις δύο οπτικές. Οι περισσότεροι είμαστε δογματικοί. Ακολουθούμε και υποστηρίζουμε την αρχική μας άποψη με πάθος, χωρίς να δίνουμε την ευκαιρία και το δικαίωμα στον εαυτό μας να δίνει όλη την ”εικόνα” η οποία τελικά περιέχει την αλήθεια, η οποία πολλές φορές δεν είναι μία, αλλά αλλάζει με την εκάστοτε οπτική.
Ο κ. Χαρδαλιάς κάθε μέρα με αυστηρό διατακτικό ύφος ενημερώνει και προειδοποιεί τους Πολίτες ότι αν παραβούν τους κανόνες θα τιμωρηθούν, σύμφωνα με το νόμο. Κατά την άποψή μου η συμπεριφορά του κ. Χαρδαλιά καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης είναι ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ και ΑΡΜΟΖΕΙ στην σοβαρότητα της κατάστασης και τον θεσμικό του ρόλο. Όμως ο Δράκων, που συχνά μνημονεύεται κατά την επιβολή αυστηρών νόμων, δεν έχει μείνει στην ιστορία μόνο για την σκληρότητα της τιμωρίας αλλά και για την απόλυτη καθολικότητα της ισχύος τους. Έχοντας δε, οι Πολίτες στερηθεί θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα προς όφελος, φυσικά του κοινωνικού συνόλου, οι όποιες αντιδράσεις, είναι σε πολλές περιπτώσεις, αν όχι δικαιολογημένες, τουλάχιστον κατανοητές .
Ακόμα και ο Δράκων όμως, διαχώριζε την εξ αμελείας παράβαση από αυτή που διεπράχθη εκ προ μελέτης. Προφανώς δεν υποστηρίζω ότι η συναυλία ήταν παράβαση. Θέλω με την αναφορά μου αυτή να δώσω τη διάσταση της μη πρόθεσης από μέρους των διοργανωτών να προσβάλουν τη μερίδα των Πολιτών που πιθανόν διαφωνούν. Η μοναδική αυτή πρωτοβουλία, κατά τη γνώμη μου δεν είχε ως σκοπό την προβολή. Τόσο ο Δήμαρχος Αθηναίων όσο και η Άλκιστις είναι πολύ ψηλά στην αγάπη και την εμπιστοσύνη του κόσμου. Στην επικοινωνία όμως, δεν έχει τόση σημασία τι εκπέμπεται αλλά τι λαμβάνεται από τον δέκτη. Το περιεχόμενο και η ουσία ενός μηνύματος δεν είναι αυτό που γράφεται αλλά αυτό που διαβάζεται.
Συνεπώς στις μέρες της μη κανονικότητας, όπου πολλοί συνάνθρωποι μας είναι ψυχικά και οικονομικά εύθραυστοι, ίσως ορισμένες πράξεις παρερμηνεύονται, είτε ως αντίδραση, είτε ως άμυνα. Δεν συμμερίζομαι την άποψη περί μη σεβασμού στον πόνο και την αγωνία των Πολιτών που εκφράστηκε ατυχέστατα από πολιτικά κόμματα στο πλαίσιο της προσπάθειάς τους για αυτοπροβολή μέσω μικροκομματικών μεθόδων. Αυτό το άρθρο είχε ως αφορμή τις όποιες διαφωνίες και προβληματισμούς σε ατομικό επίπεδο. Τις τελευταίες μέρες ο Δήμος της Αθήνας έχει προβεί σε πράξεις προς όφελος των αναξιοπαθούντων πολιτών που θα τους στηρίζουν και μετά την κρίση (όπως οι ξενώνες αστέγων και τοξικο-εξαρτημένων ΣυνΑνθρώπων μας). Ποια είναι όμως η αλήθεια.
Δεν υπάρχει μία αλήθεια, αλλά δύο αναγνώσεις. Σε αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάμε όλοι μας πρέπει να μαθαίνουμε από τα διδάγματα που προκύπτουν. Θα φανούν χρήσιμα, ως εργαλεία σκέψης και λήψης αποφάσεων για την επόμενη δύσκολη περίοδο, όποτε και όποια κι αν είναι αυτή.
Επιτρέψτε μου κλείνοντας να παραφράσω τους στίχους του γνωστού τραγουδιού της Άλκιστις: Σε αυτή την κρίση βαδίζουμε σε ένα λεπτό σκοινί…αν θα μας αντέξει εξαρτάται μόνο από μας…και θα φανεί στο χειροκρότημα. Καλή Δύναμη σε όλους,
Μαρία Μπενέκου
